Er zijn van die dagen dat het allemaal even niet lukt. Dat ik wakker word met een brok in mijn keel zonder precies te weten waarom. Dagen waarop ik mezelf niet goed genoeg voel, waarop oude onzekerheden fluisteren in mijn hoofd. Vroeger probeerde ik die gevoelens weg te duwen. Ik dacht dat sterk zijn betekende dat ik 'gewoon door moest gaan'. Dat ik mezelf pas mocht waarderen als ik me goed voelde, als ik productief was, als ik alles onder controle had. Maar inmiddels weet ik beter. Zelfliefde betekent niet alleen zacht zijn als alles stroomt. Het betekent ook ruimte geven aan wat moeilijk is. Aan het verdriet, de schaamte, de boosheid, de angst. Zelfliefde betekent blijven – juist op de momenten waarop ik het liefst zou willen vluchten.
Ik leer nog steeds om mijn emoties te omarmen als bezoekers. Ze willen iets vertellen. Niet om me te straffen, maar om me dichter bij mezelf te brengen. Soms zit ik letterlijk met mijn hand op mijn hart en zeg ik zachtjes tegen mezelf: 'Ik zie je. Je mag er zijn. Ook dit gevoel hoort erbij'. Het is niet altijd makkelijk. Soms huil ik. Soms voel ik me verloren. Maar er is één ding dat ik mezelf blijf beloven: dat ik niet meer van mezelf wegloop. Ik kies ervoor om te blijven. En dat is waar mijn ware kracht ligt. Want ik ben sterk. Niet omdat ik alles altijd goed doe, maar omdat ik durf te voelen. Omdat ik keer op keer opsta, zelfs als het moeilijk is. Omdat ik mezelf niet verlaat op de momenten dat het stormt vanbinnen.
Ik ben sterk geworden. Niet hard – maar echt sterk. Vanuit mijn hart. Vanuit zachtheid. Want zelfliefde is niet iets wat ik 'verdien’ door het goed te doen. Het is een recht. Een basis. Iets waar ik altijd in terug mag vallen, ook als ik niet mijn sterkste zelf lijk te zijn. En hoe vaker ik dat oefen – hoe meer ik merk dat mijn binnenwereld rustiger wordt. Dat ik mezelf niet langer hoef te bevechten, maar gewoon mag zijn. En dat… is misschien wel de mooiste vorm van thuiskomen.
Liefs Priscilla
Reactie plaatsen
Reacties