Ongefilterd.
Dat is hoe ik leef. Hoe ik voel. Hoe de wereld bij mij binnenkomt. Ik heb geen volumeknop, geen demper, geen bescherming tegen alles wat te veel is. Prikkels glijden niet langs me heen — ze slaan direct in. Hard. Fel. Onverbiddelijk. Mensen noemen het 'overprikkeling', alsof het iets kleins is. Alsof je gewoon even moe bent of een korte pauze nodig hebt. Maar voor mij is het iets wat mijn hele lichaam overspoelt. Het voelt alsof mijn zenuwstelsel in brand vliegt. Geluiden snijden door me heen als messen. Bewegingen duwen tegen me aan zoals golven tegen een te kleine boot. Licht steekt achter mijn ogen alsof het probeert binnen te dringen waar ik het niet wil hebben.
Mijn lichaam zegt dan heel duidelijk: Stop. Het is genoeg. Ik kan niet meer. Maar de wereld om me heen gaat gewoon verder — altijd verder — zonder te zien dat ik stilval. Op zulke momenten word ik klein. Niet uit zwakte, maar omdat er simpelweg geen ruimte meer in me is. Ik wil me terugtrekken, wegkruipen onder een deken, mezelf beschermen tegen alles wat te hard binnenkomt. Maar vaak kan dat niet. Dus ga ik door, terwijl elk stukje van mij al schreeuwt om rust. En dat breekt me soms, vanbinnen. Niet zichtbaar. Niet hoorbaar. Maar voelbaar tot in de kleinste vezel van mijn lichaam. Wat bijna niemand ziet, is de nasleep. De dagen erna waarin prikkels nog steeds te scherp aanvoelen, alsof mijn binnenkant opnieuw moet worden gelijmd. Herstel gaat traag. Onzichtbaar. Uitgeput zijn is dan niet alleen moe zijn — het is leeg zijn, opgebrand zijn, zonder dat iemand het doorheeft.
En ja, er zit schaamte op. De vraag waarom anderen overeind blijven waar ik instort. Waarom iets dat voor anderen luchtig lijkt, mij breekt. Maar diep vanbinnen weet ik dat het geen falen is. Het is eerlijkheid. Mijn brein vertelt me: Dit is te veel. Dit is jouw grens. En dat mag er zijn! Het accepteren daarvan is misschien wel het moeilijkste wat ik leer. Want voelen dat je gevoelig bent, betekent ook toegeven dat je jezelf moet beschermen. En dat voelt soms alsof je zachter bent dan de wereld toelaat. Maar precies daar zit mijn kracht. Niet in harder worden, maar in durven toegeven waar het pijn doet. In luisteren naar de signalen die mijn lichaam geeft. In kiezen voor herstel, zelfs als niemand de strijd van binnen ziet.
Ik ben niet zwak omdat ik sneller vol raak. Ik ben intens — in voelen, in denken, in leven. En intens zijn vraagt zorg. Aandacht. Grenzen die ik niet langer wegduw. Misschien begint echte kracht niet bij volhouden, maar bij erkennen wat je nodig hebt. Bij jezelf toestaan om mens te zijn. En bij de moed om dat hardop te zeggen — ook hier, in woorden die rauw en ongefilterd zijn.
Reactie plaatsen
Reacties