❤ Vrouwen met autisme: anders, niet minder. Ik heb heel lang gedacht dat ik raar was. Dat ik te gevoelig was, te intens, te snel overprikkeld raakte. Dat andere mensen moeiteloos dingen deden die mij heel veel energie kosten: kletsen op een feestje, bijeenkomsten met fel licht, onverwachte veranderingen in mijn structuur. Pas later besefte ik waarom – ik ben autistisch. En met mij heel veel andere vrouwen.
❤ Vrouwen met autisme: de onzichtbare kant van het spectrum. Autisme wordt vaak nog steeds herkend aan een stereotype beeld: een jongen die veel weet van treinen, moeite heeft met sociale situaties en graag structuur heeft. Maar de realiteit is veel breder – en voor vrouwen vaak heel anders. Vrouwen met autisme worden vaak over het hoofd gezien, verkeerd begrepen of pas laat gediagnosticeerd. Tijd om daar verandering in te brengen.
❤ Een andere manier van waarnemen. Vrouwen met autisme ervaren de wereld intens. Geluiden, geuren, emoties van anderen – alles kan sterker binnenkomen. Dat zorgt voor een rijke belevingswereld, maar ook voor overprikkeling en vermoeidheid. Veel vrouwen leren al jong om zich aan te passen: ze observeren hoe anderen zich gedragen, en doen hun best dat gedrag te kopiëren. Dat proces heet ‘maskeren’ of ‘camoufleren’.
❤ Waarom het bij vrouwen vaak anders is. Autisme heeft nog steeds een mannelijk imago. In boeken, films en zelfs in onderzoek wordt vaak uitgegaan van hoe autisme zich bij jongens uit. Maar vrouwen groeien op in een wereld waarin sociaal gedrag belangrijk is, en leren vaak al jong om te observeren en te imiteren. We maskeren, passen ons aan, glimlachen terwijl we vanbinnen overprikkeld zijn. Dat maskeren werkt – tot het niet meer werkt. Want na jaren “doen alsof” raakt je batterij leeg. Veel vrouwen met autisme komen pas op latere leeftijd tot een diagnose, vaak na een burn-out of crisis. En dan valt er een puzzelstukje op zijn plek. Bij mij is het op mijn 12e onderzocht en ik heb PDDnos, Een emotie regulatie stoornis en een licht verstandelijke beperking. Tegenwoordig valt dit tegenwoordig allemaal onder het kopje 'Autisme'.
❤ Het masker en de moeheid. Ik heb jaren geprobeerd om normaal te zijn. Ik leerde gesprekken te voeren zonder dat ik echt begreep wat de ongeschreven regels waren. Ik lachte op momenten dat ik niet wist waarom. En als ik thuiskwam, was ik kapot. Dat is iets wat veel vrouwen met autisme herkennen: de constante vermoeidheid van aanpassen. Het voelt alsof je een toneelstuk speelt dat nooit eindigt. Tot je besluit dat je liever eerlijk bent dan perfect. Dat maskeren helpt vrouwen vaak om 'mee te draaien' in een maatschappij die niet altijd ruimte laat voor verschil. Maar het heeft een prijs: voortdurende spanning, uitputting en soms zelfs burn-out. Veel vrouwen vertellen dat ze pas na jaren beseften waarom ze zich altijd 'anders' voelden. De diagnose autisme kan dan voelen als een opluchting – eindelijk erkenning.
❤ Herkennen, begrijpen, accepteren. De diagnose was voor mij geen etiket, maar een verklaring. Eindelijk begreep ik waarom ik dingen anders ervaar. En vooral: dat daar niets mis mee is. Autisme betekent niet dat je raar bent – het betekent dat je informatie anders verwerkt, dat je prikkels sterker voelt, dat je anders denkt. Sinds ik dat weet, kan ik beter voor mezelf zorgen. Ik plan rustmomenten in, kies bewust waar ik mijn energie aan besteed, en probeer mild te zijn als iets te veel is. Dat is misschien wel de grootste les: zelfacceptatie. Als je me nu zou vragen of ik het anders zou willen, zeg ik nee. Want ik hou van mezelf zoals ik ben, mijn autisme heeft me gevormd tot de vrouw die ik vandaag de dag ben, en ik ben ontzettend trots op alles wat ik tot nu toe (ook mede door mijn autisme) mee heb mogen maken en overwonnen heb.
❤ Waarom we over vrouwen met autisme moeten blijven praten. Er zijn zoveel vrouwen die zichzelf niet herkennen in het beeld van autisme. Die jarenlang zoeken naar een verklaring voor hun overgevoeligheid, vermoeidheid of sociale worstelingen. Door onze verhalen te delen, helpen we elkaar. Autisme bij vrouwen is geen uitzondering, het is alleen minder zichtbaar geweest. En dat mag veranderen.
Wat kunnen we doen?
❤ Luisteren zonder oordeel. Vraag hoe iemand de wereld ervaart in plaats van te veronderstellen dat je het weet. ❤ Meer vrouwelijke rolmodellen zichtbaar maken. Denk aan schrijvers, kunstenaars en wetenschappers die open zijn over hun autisme. ❤ Onderwijs en zorg aanpassen. Zodat ook meisjes en vrouwen zich herkennen in de voorbeelden en signalen die worden besproken.
❤ Tot slot. Vrouw en autistisch zijn is geen beperking, het is een andere manier van zijn. Soms lastig, vaak mooi, en altijd echt. En misschien is dat wel de kern van het hele verhaal: we hoeven niet te 'passen' in een wereld die niet voor ons gemaakt is — we mogen gewoon onszelf zijn
Reactie plaatsen
Reacties